CO TO JEST NIEPEŁNOSPRAWNOŚĆ ?

Jedną z charakterystycznych cech współczesnej cywilizacji i jej rosnącego poziomu jest zwiększanie się liczby osób, które nie są w stanie samodzielnie rozwiązywać swoich problemów na skutek wrodzonych wad organicznych, urazów czy przebytych chorób (Wojciechowski, 2004, s. 25). „Zjawisko ‹‹odchylenia od normy›› to jeden z atrybutów ludzkiego losu na tej ziemi, towarzyszy człowiekowi od zarania dziejów. Rzec można: było, jest i zapewne będzie zawsze” (Kosakowski, 2003, s. 71). Niepełnosprawność, podobnie jak i pojęcie „niepeł- nosprawny”, jest kategorią zróżnicowaną, niejednoznaczną, a przez to często w interpretacji problematyczną. Poczucie to mają każdego dnia osoby z niepełnosprawnością, które wiedzą „jak trudno jest odstawać od tłumu, a jednocześnie tak bardzo chcieć się w niego wmieszać” (Jackson, 2005, s. 13)

W Polsce znanych jest jedenaście grup dyspanseryjnych. Pozwalają one na wyłonienie (podczas okresowych bilansów zdrowia przeprowadzanych przez lekarzy, pedagogów, psychologów i antropologów) z populacji dzieci tych, które wymagają wielospecjalistycznej opieki. Dla celów profilaktycznych i epidemiologicznych wyróżnia się następujące kategorie zaburzeń i chorób:

• ryzyko porodowe, 

• wady wrodzone,

 • przewlekłe stany zaburzenia odżywiania i stany niedoborowe,

 • zaburzenia w rozwoju somatycznym i psychicznym,

 • wady i choroby narządu wzroku, 

• choroby, zaburzenia słuchu i mowy,

 • przewlekłe choroby układu oddechowego,

 • choroby układu krążenia i choroby reumatyczne, 

• trwałe uszkodzenia narządu ruchu, 

• przewlekłe choroby układu moczowego,

 • inne przewlekłe schorzenia, np. choroby metaboliczne, endokrynopatie.